امام خمینی فرمودند که شیعه و سنی برادران همدیگر هستند و ما با هم متحد هستیم.اما من شنیده ام که امام خمینی این را فرمودند تا از سنی ها در جهت اسلام استفاده کنند و با گفتن «شیعه و سنی برادر هم هستند» تقیه کرده اند.با این وصف آیا سنی ها واقعا برادر ما هستند؟

از سوال فوق بر می آید که ضرورتی ندارد تا اثبات شود که امام خمینی(س) قصد داشتند بین شیعه و سنی وحدت ایجاد کنند و این مفروض سوال کننده محترم است. می ماند آنکه ایشان چنین اتحادی را واقعی می خواستند یا ابزاری؟
بدیهی است که یک مومن واقعی به آیات کریمه قرآن ایمان واقعی دارد و چون آیه «إِنَّمَا الْمُؤْمِنُونَ إِخْوَةٌ فَأَصْلِحُوا بَیْنَ أَخَوَیْکُمْ وَ اتَّقُوا اللَّهَ لَعَلَّکُمْ تُرْحَمُونَ» (سوره حجرات، آیه10) صراحت کامل دارد که اهل ایمان برادر یکدیگر هستند و باید بین آنها اصلاح صورت گیرد، چگونه ممکن است که امام خمینی(س) به این آیه به صورت ابزاری بنگرند؟ چنانکه در نوشته ها و گفتار خود 16 بار از این آیه استفاده کرده اند و پیرامون آن، سخنانی با بار عاطفی بسیار مثبت به کار برده اند. از جمله فرمودند: «اگر مردم تربیت بشوند به تربیت انبیا که همه کتب آسمانى براى این تربیت آمده است، همه این نزاع ها از بین مى‏رود. همه این گرفتاری هایى که براى بشر است از بین مى‏رود. برادر مى‏شوند همه. همان طورى که قرآن کریم همه را برادر خوانده است. مؤمن ها برادرند. از این آیه استفاده این معنا مى‏شود که چنانچه دو نفر به اخوت ایمانیشان عمل نکنند، برادر نباشند، مؤمن نیستند. «الْمُؤمِنُونَ اخْوَه» اینکه برادر هستند. این مؤمن ها برادرند. همان طورى که یک برادر براى برادر خودش خیر مى‏خواهد، مؤمن این است. اگر یک وقت ما دیدیم که کسى براى برادرهاى خودش خیر نخواست، نزاع راه‏ انداخت، هیاهو راه انداخت، این به طرف خودش بکشد، او به طرف خودش بکشد، این از ایمان معلوم مى‏شود که حظ صحیح نبرده است. این که باید ایمان در قلب این تأثیر بکند، نکرده است.» (صحیفه امام، ج‏11، ص381و382) لذا می توان گفت در تعبیر امام خمینی(س) کسانی که باور ندارند همه مومنین برادرند، از ایمان حظ صحیح نبرده اند.
جالب آنکه برخی از اهل تفسیر مصداق این آیه را فراتر از اسلام برده و معتقدند که هر موحد مومنی با موحد مومن دیگر برادر است و باید حق برادری را ادا کند.
لذا کسانی که در چنین موارد اصولی می گویند امام خمینی(ره) تقیه کرده اند یا ماکیاولیست هستند و قیاس به نفس می کنند و یا به هر دلیلی منافع خود را در اختلاف می دانند و امام را به چیزی که خود به آن متهم هستند، متهم می سازند و یقینا این ذهن خوانی، بی پایه است و قضاوت بر مبنای آن صحیح نمی باشد.